Rano okazało się, że camping jest położony nad małym jeziorkiem Douzy (od nazwy miejscowości). A ponieważ szykował się kolejny upalny dzień, to przed wyruszeniem do Luksemburga wykąpaliśmy się jeszcze w jeziorze. Na campingowych folderach zobaczyliśmy, że znajdujemy się tylko kilka kilometrów od fortu Ouvrage de La Ferté – jednej z fortyfikacji Linii Maginota. Pojechaliśmy więc na chwilę zwiedzić pozostałości bunkrów i ruszyliśmy dalej.
Okazało się, że GPS poprowadził nas do Luksemburga przez kawałeczek Belgii. Wykorzystaliśmy to na postój na parkingu przy drodze, na którym w malutkim sklepiku sprzedawali belgijskie frytki. Kupiliśmy sobie dwie duże porcje, co oczywiście okazało się ilością zbyt dużą. Ale daliśmy radę, choć nie było łatwo!
Zaraz po postoju frytkowym wjechaliśmy do Luksemburga. W jego stolicy wjechaliśmy na parking i około godzinki pozwiedzaliśmy miasto. Okazało się to w zupełności wystarczającą ilością czasu, gdyż samo miasto nie jest oszałamiające. Potem już ruszyliśmy w kierunku Polski. Gdy zaczęliśmy zastanawiać się gdzie i jak będziemy nocować, z pomocą przyszły nam drogowskazy na niemieckiej już autostradzie. Okazało się, że niedaleko za Trierem wjechaliśmy w krainę z maarami, czyli pozostałościami po dawnych wulkanach występujących na tym terenie, które prawie całkowicie zostały przykryte młodszymi osadami, a pozostała jedynie część kaldery wypełniona wodą.
Zjechaliśmy więc z autostrady do pierwszego miasteczka w którym był maar z zamiarem wykąpania się w nim. Przy prawie 30 stopniowym upale woda w Ulmener Maar okazała się być wspaniale orzeźwiająca. Ponadto okazało się, że zaraz obok, w miasteczku Ulmen znajduje się camping. I tak oto nocujemy, już po raz ostatni podczas naszej podróży, na campingu. Mamy zieloną noc i gramy w kości. A już jutro będziemy w domu. Pozostało nam około 1200 kilometrów, ale wszystko po autostradach, więc nie powinniśmy mieć problemów z dojechaniem do Warszawy wieczorem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz