Babant lipcowy

W pierwszy weekend po powrocie z Chin wybrałem się z Moniką nad Babant. Monika była tam po raz pierwszy i chyba nie za bardzo polubiła to miejsce. Zdecydowanie bardziej woli miejską dżunglę niż tę babancką… Ale przeżyła i nawet chyba się dobrze bawiła. Przyjechaliśmy już w piątek po południu. W sobotę pojechaliśmy do Parku Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie, w którym ostatni raz byłem ponad 15 lat temu. Park od tego czasu niewiele się zmienił.

Park Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie został założony w latach 90. XX wieku przez dr. Andrzeja Krzywińskiego, biologa i badacza zajmującego się ochroną ginących gatunków. Ma on charakter otwartego rezerwatu, w którym zwierzęta żyją na dużych, ogrodzonych obszarach, w warunkach zbliżonych do naturalnych. Można tu zobaczyć zarówno gatunki rodzime, jak i obce, m.in. żubry, łosie, jelenie, sarny, wilki, rysie, a także dzikie ptactwo. Część zwierząt pochodzi z programów hodowli zachowawczej, mających na celu reintrodukcję ich do naturalnego środowiska. Zwiedzanie odbywa się wyłącznie z przewodnikiem, w formie spaceru po wybiegach, co pozwala na bliższy kontakt ze zwierzętami i poznanie ciekawostek o ich życiu.

Po powrocie z parku mieliśmy popołudnie i wieczór z grami planszowymi, bo na weekend przyjechała też Magda z Michałem. W niedzielę mieliśmy wracać do Warszawy wieczorem, ale niezbyt ładna pogoda sprawiła, że zebraliśmy się wcześniej i w domu byliśmy już wczesnym popołudniem.

Chiny - Dzień 13 - Szanghaj i powrót do Polski

Dzisiejszy dzień tak w zasadzie polegał na tym, żeby zapełnić nam jakoś czas do momentu, kiedy zostaniemy odwiezieni na lotnisko. Rano pojechaliśmy zwiedzić Świątynię Jadeitowego Buddy. Świątynia jest jedną z najsłynniejszych i najważniejszych świątyń buddyjskich w Szanghaju. Została założona w 1882 roku przez mnicha Hui Gen, który przywiózł z Birmy do Chin dwie cenne figury Buddy wykonane z jadeitu. Jedna z nich, przedstawiająca siedzącego Buddę, znajduje się właśnie w tej świątyni i stanowi jej największy skarb. Siedzący Budda ma około 1,9 metra wysokości i waży ponad 200 kilogramów. Wykonany jest z jednego bloku białego jadeitu. Druga figura, leżącego Buddy, znajduje się w osobnym pawilonie. Na terenie świątyni znajduje się kilka pawilonów, sala wielkiego Buddy, klasztor oraz miejsce do modlitwy i medytacji dla mnichów i wiernych.

Potem pojechaliśmy zobaczyć w ciągu dnia ulicę Nankijską, czyli Nanjing Street, na której byłem już z Ulą w niedzielę wieczorem. Za dnia nie prezentuje się ona jednak jakoś bardzo szczególnie, choć nadal jest na niej bardzo dużo ludzi. Tutaj mieliśmy 2 godziny czasu wolnego i nie za bardzo wiedzieliśmy, co mamy z nimi zrobić. Poszliśmy więc sobie wzdłuż ulicy nad rzekę Huang Po, na deptak Bund, na którym byliśmy wczoraj wieczorem. Potem pochodziliśmy jeszcze trochę po sklepach i o 14:00 mieliśmy obiad w jednej z restauracji w samym centrum.

Po obiedzie pojechaliśmy jeszcze na półtorej godziny na jakiś bazar, który znajdował się w podziemiach, przy stacji metra. Kolejny punkt programu, który był zapychaczem dzisiejszego dnia. Potem w końcu wsiedliśmy do autokaru i pojechaliśmy na lotnisko. Byliśmy na nim około 18:00. Po przejściu wszystkich kontroli mogliśmy w końcu zająć miejsca przy bramce i oczekiwać na wejście do samolotu. Do Stambułu dolecieliśmy punktualnie o 22:25. Równie punktualnie kolejny samolot przyleciał do Warszawy i w środę przed południem byłem już z powrotem u siebie w domu.

Chiny - Dzień 12 - Szanghaj

Szanghaj to największe miasto Chin pod względem liczby ludności i jedno z najważniejszych centrów gospodarczych, finansowych oraz kulturalnych Azji. Położony jest na wschodnim wybrzeżu kraju, u ujścia Jangcy do Morza Wschodniochińskiego. Liczy ponad 24 miliony mieszkańców (aglomeracja), a jego historia sięga czasów starożytnych, choć dynamiczny rozwój rozpoczął się w XIX wieku, gdy stał się jednym z głównych portów otwartych na handel zagraniczny. Współczesny Szanghaj łączy zabytkowe dzielnice, takie jak Bund z kolonialną architekturą, z nowoczesnymi wieżowcami dzielnicy Pudong, w tym Shanghai Tower – drugim co do wysokości budynkiem świata. Jest globalnym centrum finansów, siedzibą Giełdy Papierów Wartościowych i licznymi strefami wolnego handlu. Miasto odgrywa też istotną rolę w transporcie – posiada największy port kontenerowy świata i międzynarodowe lotniska Pudong oraz Hongqiao. Dzięki swojemu położeniu i znaczeniu Szanghaj nazywany jest często „oknem Chin na świat”. Cały dzisiejszy dzień poświęcony był na jego zwiedzanie.

Po śniadaniu pojechaliśmy pod Szanghaj Tower, żeby wjechać na najwyżej położony taras widokowy na świecie. Ten na Burj Khalifa, mimo że sam budynek jest wyższy, znajduje się niżej. Taras położony jest na 118 i 119 piętrze, na wysokości 561 metrów. Shanghai Tower to najwyższy budynek w Chinach i drugi najwyższy na świecie, ustępujący jedynie Burj Khalifa w Dubaju. Ma wysokość 632 metrów i 128 pięter, a jego budowa trwała od 2008 do 2015 roku. Wieżowiec znajduje się w dzielnicy Pudong w Szanghaju, w kompleksie finansowym Lujiazui, obok Jin Mao Tower i Shanghai World Financial Center, tworząc charakterystyczne trio wież. Zaprojektowany przez pracownię Gensler, wyróżnia się spiralną, skręconą formą fasady, która redukuje opór wiatru i symbolizuje dynamiczny rozwój Chin. Shanghai Tower pełni funkcje biurowe, hotelowe, konferencyjne i rekreacyjne. Budynek jest przykładem nowoczesnej, ekologicznej architektury – wykorzystuje m.in. podwójną szklaną fasadę, systemy odzysku energii i zbierania deszczówki. Dzięki połączeniu innowacyjnych rozwiązań technicznych i prestiżowej lokalizacji stał się nowym symbolem panoramy Szanghaju.

Po zjechaniu na dół poszliśmy jeszcze na chwilę na wiadukt, z którego było ładnie widać wszystkie najwyższe wieżowce w dzielnicy Pudong. Potem pojechaliśmy do sklepu z wyrobami z jedwabiu. Oczywiście na początku był krótki pokaz tego, jak powstają włókna z jedwabników, a potem same wyroby z jedwabiu. Później mogliśmy już kupować wszelkiego rodzaju wyroby z jedwabiu, od małych chustek zaczynając, a na wielkich kołdrach kończąc. Po jedwabnej wizycie pojechaliśmy na lunch.

Kolejnym punktem dzisiejszego dnia była wizyta w Centrum Planowania Miasta. Jest to muzeum i ośrodek wystawienniczy poświęcony historii, rozwojowi i przyszłym planom urbanistycznym Szanghaju. Znajduje się na placu Ludowym, w ścisłym centrum miasta, i zostało otwarte w 2000 roku. Budynek ma sześć kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, a jego charakterystyczną cechą jest jasna, nowoczesna architektura z dużymi przeszkleniami i symbolicznym dachem w kształcie starożytnej chińskiej bramy. Najsłynniejszym elementem ekspozycji jest ogromna, szczegółowa makieta centralnego Szanghaju w skali 1:500, ukazująca zarówno istniejącą zabudowę, jak i planowane inwestycje. Centrum oferuje także wystawy multimedialne, archiwalne fotografie, interaktywne prezentacje i modele urbanistyczne, które pokazują proces przekształcania miasta od portowego ośrodka XIX wieku do globalnej metropolii XXI wieku. Jest to miejsce popularne wśród turystów, studentów architektury oraz osób zainteresowanych rozwojem miast, stanowiące ważny element edukacji o urbanistyce i planowaniu przestrzennym w Chinach. Mimo kilku ciekawych ekspozycji i fajnego pokazu 3D, mogliśmy spokojnie podarować sobie wizytę w tym miejscu.

Po wizycie w Centrum pojechaliśmy do dzielnicy Chinatown. W odróżnieniu od wielu metropolii świata, Szanghaj nie ma klasycznego Chinatown, ponieważ sam jest chińskim miastem. Funkcję miejsca o tradycyjnej zabudowie i klimacie dawnej chińskiej dzielnicy pełni Stare Miasto. To obszar, w którym zachował się historyczny układ wąskich uliczek, tradycyjnych domów i świątyń, otoczony niegdyś murami miejskimi (rozebranymi w początkach XX wieku). Stare Miasto jest obecnie popularną atrakcją turystyczną, z licznymi sklepami z pamiątkami, herbaciarniami, stoiskami z jedzeniem ulicznym oraz targami rzemiosła. Najważniejszym punktem jest Ogród Yuyuan – klasyczny ogród z czasów dynastii Ming – oraz sąsiadujący z nim bazar, często uznawany przez turystów za „Chinatown Szanghaju”, ze względu na tradycyjny styl zabudowy i ofertę handlowo-gastronomiczną. W tej naprawdę urokliwej, choć potwornie zatłoczonej dzielnicy, mieliśmy czas wolny na zakup różnego rodzaju pamiątek i innych najróżniejszych rzeczy. Można tu było dostać praktycznie wszystko, od tandetnego chińskiego badziewia, do naprawdę fajnych i markowych wyrobów.

Około godziny 18:00 pojechaliśmy na Bund, czyli tutejsze nabrzeże rzeki Huang Po. Jest to kilkukilometrowy deptak, przy którym znajdują się pięknie odnowione kolonialne budynki oraz z którego podziwiać można przepiękny widok na cały Pudong. Każdego wieczoru na deptaku pojawiają się tłumy ludzi, którzy robią sobie zdjęcia na tle szanghajskich drapaczy chmur. Czasami aż trudno jest się przecisnąć przez ogromną masę ludzi, a zrobienie sobie zdjęcia bez innego człowieka w tle jest prawie niemożliwe. Na deptaku spędziliśmy kolejną godzinę, czekając aż zacznie się ściemniać i wszystkie budynki wokół rozświetlą się przepięknymi kolorami.

Gdy już napatrzyliśmy się na widoki i porobiliśmy sobie setki zdjęć, to przyszedł czas na ostatnią atrakcję dzisiejszego dnia, czyli wieczorny rejs po rzece Huang Po. Gdy wpuszczono nas już na statek, trzeba było szybko biec, żeby zdążyć zająć sobie najlepsze miejsca na górnym pokładzie statku. Prawie wszyscy Chińczycy po wejściu zaczęli biec jak szaleni, więc nie wypadało być gorszym od nich 😀. Dobrze, że nasza przewodniczka przygotowała nas wcześniej na taką możliwość, to nie pozwoliliśmy sobie na to, żeby mieć gorsze miejsca do robienia zdjęć. A było co robić, bo widoki były naprawdę niesamowite. Szanghaj nocą jest oszałamiający! Po godzinnym rejsie wróciliśmy do autokaru i po długim dniu zwiedzania w końcu wróciliśmy do naszego hotelu. Jutro już ostatni dzień naszego pobytu w Chinach. W ciągu dnia będziemy jeszcze dalej zwiedzać Szanghaj, a wieczorem jedziemy już na lotnisko i wracamy do Polski.